Ruim 7 jaar geleden kwam hij in de opvang, in de zomer van 2013. Jelle, een toen ruim 50+ geelvoorhoofdamazone-man. Ooit als volwassen vogel meegekomen op het schip van de vader des huizes, altijd in hetzelfde gezin geleefd en met hen meegegroeid en met veel, heel veel liefde en goede zorgen omringd geweest. Een gelukkige vogel. Totdat de tijd toesloeg, de kinderen al jaren het huis uit waren, moeder kwam te overlijden, vader hoogbejaard werd en niet meer voor zijn groene vriend kon zorgen. Uiterst zorgvuldig is toen gezocht naar een goede plek voor Jelle, want ze hielden veel van hem en vonden dat zelf én voor vader heel belangrijk.
Zo kwam Jelle bij mij in de opvang, een oudere, rustige, sterke groene man. En wat maakte ik me in het begin zorgen om hem! Want hij rouwde intensief en lang, hij miste zijn mensen, zijn zekerheid gedurende zijn hele leven. Hij at slecht, zat verdrietig te zijn en was ongelukkig. Wat hebben we hem verwend met zoveel mogelijk lekkere dingetjes, wat hebben we hem verteld dat wij ook heel veel van hem hielden. Na verloop van tijd knapte hij op gelukkig en begon wat meer interesse te tonen in zijn omgeving.
En toen …. was daar Okkie! Mijn ara maracana’tje, dat door haar verleden haar sociale beperkingen had. Eigenlijk wist ze met zichzelf niet zo heel goed raad en kon ook niet de juiste toon treffen bij andere papegaaien. Maar wel bij Jelle! Deze twee heel verschillende vogels (soort: amazone/dwergara, leeftijd: ruim 50/12 jaar, geslacht: man/pop, herkomst: wildvang/handopfok) werden vrienden voor het leven en zijn dat ook altijd gebleven. Jelle overwon zijn verdriet en genoot weer volop van het leven, Okkie leerde sociale vaardigheden van Jelle. Ontroerend, vertederend, indrukwekkend.
Want wat had Jelle een sociale vaardigheden, die jongen kon echt iedereen “ontdooien”, mens en dier. Heel veel opvangvogels die vaak nog nooit een soortgenoot hadden gezien en dat ook best spannend vonden, hebben van Jelle geleerd hoe zich als papegaai te gedragen. Jelle was niet onder de indruk van dreiging of angst van de andere vogel, trok zich er niets van aan en bleef altijd vriendelijk. Met als resultaat een papegaai die al snel bijtrok en “normaal”, soorteigen gedrag begon te vertonen. Met Jelle als tevreden toeschouwer. Kánjer! Maar wel een echte, vinnige amazone ook, hoor. Want ow, wat vond hij het soms leuk als het hem lukte om mij te bijten 😊. Niet keihard, maar wel duidelijk. Ik zag het bijna altijd aankomen en moest er dan stilletjes om grinniken, om die “gevaarlijke” Jelle. En volgens mij zat hij dan ook in zijn snavel te lachen. Mijn grote groene vriend, altijd mee naar wandelingen en heel veel workshops, daar heerlijk genieten van alle aandacht, de lekkertjes, het aangename gezelschap. Een onverschrokken, relaxte, makkelijke man.
Deze geweldige vogel is zeer recent overleden, door ernstig leverfalen. Naar schatting is hij 63 geworden. Okkie mist haar vriend, wij missen hem, we hadden hem zo graag nog veel langer bij ons gehad. Lieve, mooie, ondeugende, sterke, sociale, vriendelijke, grappige, Vrolijke Jelle, dank voor wie je was en dat je zo lang bij ons was en ons zoveel hebt geleerd. Dág vent!
Dorith
Okkie, Lorre, Joep