De eerste week is voorbij, en het was allemaal best spannend - voor ons allebei.. :-)
Ik was zelf vooral een beetje in de war toen ze de eerste dagen een paar keer erg hard schreeuwde - ik denk dat ik vooral bezorgd was vanwege de buren en zelf ook erg moest wennen aan een heel ander soort vogel dan mijn agapornissen. Maar waarschijnlijk was Charlie óf geschrokken, óf een beetje aan het testen wat wel en niet kan. Maar wat blijkt, een paar dagen later is er niks meer aan de hand en naast haar 'alarm roep' heb ik geen geschreeuw meer gehoord.
Eerlijk gezegd maakte ik me ook wat zorgen over het thuiswerken, want als ze constant mij in zicht had moeten hebben als ik thuis ben, was het wel wat lastig voor me om te concentreren. Maar het lijkt erop dat we daar ook een oplossing voor hebben: radio aan, en ik doe alsof ik wegga. Vervolgens laat ik niet merken dat ik thuis ben, en dat lijkt te werken, de hele dag zit ze gewoon lekker te chillen. Tussen de middag 'kom ik thuis', samen lunchen en even gek doen, en dan ga ik weer weg. Gezien alle gelukkige knarsen-snavelen lijkt ze het wel prima te vinden om een rustig leventje te hebben.
Althans, ze was lekker aan het chillen tot de glazenwasser kwam met een hoogwerker 🦖 (aaaah help eng eng!), en vervolgens de werkzaamheden aan het gemeentehuis tegenover ons huis begonnen 🏗 (aaah help héél véél eng eng!). Maar na een paar alarm kreten was dat ook weer voorbij.
Als we thuis zijn zit ze op haar javaboompje, en meestal zit ze gewoon wat te chillen en te spelen. Alleen gisteren kwamen we erachter dat ze álles doet voor een ovenfrietje.. ik zette het op tafel en opeens ging ze allerlei taferelen uithalen om van haar boom af te komen naar het bord toe! Uiteraard kreeg ze een heel klein stukje, maar dat was wel errug grappig om te zien 😆
Mijn vriend en ik zijn allebei positief verbaasd hoe makkelijk Charlie is. We zijn allebei vrij rustig, en het lijkt erop dat Charlie dat wel kan waarderen, zoals je ziet op de foto, zo zit ze nu naast me 🙃.